Το αίμα νερό: γίνεται; Οι δυο λέξεις που συνάπτονται εδώ, η καθεμιά με το δικό της ειδικό βάρος, και οι δυο μαζί με την υγρή τους ζωτικότητα, παραπέμπουν απευθείας στη νομοτέλεια της λαϊκής σοφίας: όχι, δεν γίνεται. Και ο Χάρης Βλαβιανός, ένας ποιητής στην ωριμότητά του, μας θυμίζει ότι η φύση του αληθινού δημιουργού ριζώνει στη διαρκή επιστροφή, στις εμμονές του, αλλά καρπίζει μόνο με την ποιητική επίνοια, ώστε, κάθε φορά που επιχειρείται η επιστροφή, να συντελείται με ανανεωμένους όρους ύφους και διευρυμένους ποιητικούς στόχους. Σ’ ένα ποιητικό βιβλίο, λοιπόν, αυτοπροσδιοριζόμενο ως «μυθιστόρημα σε σαράντα πέντε πράξεις», συντίθεται μια μυθοπλασία του εαυτού, αλλά και μια επιτέλεση του ποιητικού εγώ: σταθερό θέμα το υποκείμενο, μέσο η ανασκαφή του προσωπικού, οικογενειακού τραύματος, στιγμιότυπα που αναδύονται με τους ελεύθερους συνειρμούς της μνήμης. Επιθυμία: αν όχι η συγχώρηση για ό,τι έχει πια παρέλθει, τουλάχιστον η λυτρωτική έκθεση· η απόφαση του ποιητή ν’αντικρίσει τα φαντάσματά του στον καθρέφτη, να τους απευθυνθεί, να παίξει μαζί τους και να τους επιστρέψει ως δώρο συμφιλίωσης ένα (σχεδόν σπαρακτικό) μειδίαμα.